عاقلی که دیوانه شد

زمانی که عاقل بودم ریاضی رو  دوست داشتم. دنیا رو به شکل هندسه  میدیدم و همه چیز رو بر اساس معادلات ارزیابی میکردم. چون عقلانیت بر آن حاکم بود و بر منطق استوار. همین شد که سالهای سال، هر روز نشستم با خودم چرتکه انداختم و با ماشین حساب لعنتی حساب کردم 2 به اضافه 2 میشود چند. پاسخ چیزی نبود جز عدد ابدی و تکرارپذیر 4. پس از آن، مبحث جبر در ریاضیات توجهمُ  به خودش جلب کرد. مدتها به همین منوال گذشت و دیگر دیدن حاصل جمع این دو  برایم بدیهی شده بود. اما... اما دروغ چرا. جواب سوالات من این نبود. در واقع جوابی که من میخواستم این نبود. بگذارید اعتراف کنم. همیشه دوست داشتم ماشین حسابی در جواب 2 به اضافه 2 عدد 5 را به من نشان دهد. چیزی شبیه به یک رویا. یک خیال و حتی یک توهم. جرات نداشتم آنرا با کسی در میان بگذارم. میترسیدم از آنکه مردم مرا که عمری به عاقل شهرت داشتم با چیز دیگری صدا کنند. اما چیزی در من میخواست تا مثال نقضی برای این معادله بیابم. واقعیت انکارناپذیر بود جبر تحلیلی تقریبا مرا قانع کرد 2 به اضافه 2 میشود چهار. خسته شده بودم از همه معادلات بی نقض و جوابهای تکراری. زندگی تکراری. خاطرات تکراری. آدمهای تکراری. روزهای تکراری. کارهای تکراری. خوابهای تکراری و چهارهای تکراری. دلم میخواست تمام ماشین حساب های لعنتی دنیا را جمع کنم و همه را آتش بزنم. طوریکه هیچ اثری از معادلات نماند. و این آرزویی بود محال و ناشدنی. تا اینکه خوابی دیدم. خوابی شگفت انگیز. در آن خواب حقایق عجیبی برمن آشکار شد. تصمیمی گرفتم. بله عزیزان. بسیار اندیشیدم و تصمیمی گرفتم. به خودم شهامت دادم و گفتم تو میتوانی. ماشین حساب مادرمرده ی پفیوزِ لعنتی را که عمری به من راستش را گفته بود شکستم و با یک عدد گچ روی دیوار بلندی، درشت و خوانا نوشتم. حاصل جمع 2 به اضافه 2 میشود 5. از آن پس مردم شهر لقب عاقل را از من گرفتند و برچسب دیوانه را بر پیشانی ام زدند. راضی بودم. به یکبار لذتش می ارزید. من به موضوع مهمی دستیافته و حقیقتی را کشف کرده بودم و میخواستم همه را از آن آگاه کنم ولی دیگران به من گفتند دیوانه. به تازگی کشف کرده بودم که معادلات ساخته ذهن انسان هاییست که به معجزه اعتقادی ندارند. انسانهایی که تمام زندگیشان خلاصه میشد در یکسری کارهای روزانه و تکراری که سلسله حوادثی از ابتدای تولد تا انتهای حضورشان را بهم وصل میکرد. تقریباً باورم شده بود که دیوانه ام. آری من دیوانه شده بودم. به همین خاطر ریاضیات را کنار گذاشته و شاعری را پیشه کردم...