آلبالوهای دلفریب

همیشه یکی از حس های شیرین زندگی من که از قضا، مرا یاد اجداد خطاکارم (آدم و حوا) می اندازد. دزدی از میوه های ممنوعه ی درختان آلبالویی است که بدجوری مرا وسوسه میکنند به خوردنشان. انگاری به تو میگویند بیا و مرا بخور. منی که اینقده خوشمزه ام. من اعتقاد دارم اجدادم سیب نخورندند. آخر سیب که طعمش خاص نیست. بلکه آلبالوهای ممنوعه را چیدند. چون خدا این درخت را برای خودش آفریده بود که از آن بخورد. ولی اجدادم وسوسه شدند و به درخت خدا دست درازی کردند و آواره شدند. خب من هم بودم همینکار را میکردم. ترک بهشت و سقوط به زمینِ پر از مصائب و بدبخختی ها به خوردن چند دانه آلبالو می ارزد. خدا پدر و مادر نداشته شان را بیامرزد که باز چند هسته از آن را دور از چشم فرشته ها، دزدیدند و به زمین آوردند. اینجاست که افتخار پرطمطراق شهروند نمونه را به دیگری واگذار میکنی. هنجارهای دست و پاگیر جامعه را به آنجایت میگیری. میپری روی دیواری بلند و میروی داخل و تا میتوانی شکمت را پر میکنی از نعمت های بادآورده ای که اشتباها بجای حیاطِ خانه ی شما، در باغ همسایه سبز شده اند. مخصوصا اگر صاحب این باغ یک پیرمردِ پولدارِ اخمویِ پیزوری باشد که نفس کشیدنش به نسیمی پیوند خورده و چیزی نمانده که غزل خداحافظی را در رختخوابش بخواند و بمیرد تا هم میراثخوارهای مادرمرده ی پفیوزش خوشحال شوند و هم ما از اضطراب سهمگینِ چماغ های دردآورِ لامسبش خلاص شویم وگرنه این سگ سیاه و زشت و بدقواره اش را که میتوانیم حریف شویم. هنوز جای آن چماغِ لامسب روی باسنِ بیچاره ام کبود است. اوضاع که خیط نباشد، واقعاً احساس نابی است که از بالای این درخت به بالای آن یکی بروی و برای تارزان فاتحه ای بخوانی و آنقدر خیک* لامسبت را پر کنی که در شرف بالاآوردن باشی. به یقین لذتی که در خوردن آلبالوهای دزدی با اضطـراب از درخـت همســایه هست در چیــز دیــگری نیست. امان از دستِ این آلبالوهای دلفریب. جایِ اجدادم خالی.