دلتنگی

سالهای سال هم که بگذره. هیچ جا وبلاگ لعنتی نمیشه. نمیشه ترکش کرد. نمیشه ازش گذشت. درسته که چندسالی بیشتر نیست که این شور و اشتیاق مجازی از دیال آپ ها رسیده به توجی و تری جی و فورجی و جی جی و جی و چیزهای دیگه. اما واسه من شهوت نوشتن و خالی کردن پستوهای ذهنی توی این خرابه های خاک خورده ی مجازی از خوندن و نوشتن توی هر فضای مجازیه لعنتیه دیگه ای بیشتر آدمو ارضا میکنه. نمیشه ترکش کرد. دلم میخواد بازم بنویسم. حتی اگه مخاطبی نمونده باشه و کسی اینجارو نخونه. دلم میخواد برای خودم بنویسم.