لجنزار خوشبختی

جالب است. کلن میگویم. جالب است دیگر. یعنی شما میگویید نیست؟ جالب تر اینکه آنقدر در عمق تفکرات ایده آلیستی بر سر چرایی جهان هستی و ایضاً ارتباط کشورگشایی های ناپلئون بناپارت فقید با مرگ مغزها توسط سلول های روبه گسترش سرطانی در جهان فرو رفته باشی که نفهمی مدتی است در مستراح معطر خانه، تکیه کرده ای بر  روی زانوان بیچاره، و ندانی ماتحت محترمت از آب داغ و پرفشار شیر درحال سوختن است یا از شنیدن خبر مرگ ناگهانی دختربچه ی یتیم همسایه چند دیوار آنطرفی. جالب است خب. دخترک چشمان دلفریبی داشت. اما در میان آسمان یک ستاره هم نداشت. نمیدانم اثرات سوء تغذیه باعث شده بود او ریغ لذیذ رحمت را سرکشد یا خواندن نغمه های شاعرانه ی فروغ و تئوری های خاک خورده ی شوپنهاور، به یأس فلسفی رسیده بود. نمیدانم. نمیخواهم هم که بدانم. اما آدمکی را دیدم که شجاعانه و بسان شهرزاد قصه گو ماجراهای خودفروشی مادر دخترک را برای دیگران تعریف میکرد و شرح هم خوابگی هایش با او را چون قهرمانان داستان های حماسی، با احساسی پیروزمندانه و شاعرانه میسرود. آنها که اسمشان انسان بود او و دخترش را همچون نجاست های تطهیرناپذیر و آفات بیماریزایی میدانستند که هرچه زودتر باید از شرشان خلاص شد. نمیدانم قصد دانستنش را هم ندارم.  فقط میدانم دخترک چشمان دلفریبی داشت. میدانی؟ از آنهایی که تا نگاهت در نگاهش دوخته میشود، معصومیت از دست رفته نسل های متمادی موجودات بدبختی به نام انسان را مشاهده میکنی که قرن هاست در لجنزار زندگی دست و پا میزند و رویای دست نیافته ی خوشبختی را به قیمت، زیر پا گذاشتن او، از سرنوشت گدایی میکنند. قافل از آنکه هرچه بیشتر دست و پا میزنند بیشتر در عمق کثافت فرو میروند و نمیدانند که رویا، چشم ها را به حقیقت میبندد. آری. جالب تر اینکه مدتی چشمانت خیره کثافات مشئمزکننده ی چاه مستراح شده باشد و سمبل مقدس، جامعه ی انسانی را ببینی که چون آیینه ای شکسته، باطن هزار رنگ تو را از زوایای مختلف به تصویر درآورده و چهره ات را چه هنرمندانه، به سبک سورئالیسم ها ترسیم کرده. قطعاً پس از آن خواهی اندیشید که آیا تو سودمندتری یا محتویات بازیابی شده فضولات دفع شده ای که مایه ی زندگی و حیات دوباره ی طبیعت نامیراست. آری دخترک چشمان دلفریبی داشت. چشمانی که رشته های اندیشه ات را به تاراج میبرد....